Op Moulin Blues 2014 was er ook tijd en plaats voor jonge onbekende snaken. Joey Chrisman en Nick Bartolo vormen samen My Own Holiday. Ze zijn afkomstig uit het zuiden van Californië komen ze met een heel eigen geluid naar Europa overgewaaid. In navolging van groepen zoals The Black Keys en The White Stripes bewijzen ze dat je als tweetal ook een heel compleet muziekgeluid uit je hoed kan toveren. Hun mix van rock, blues en punky grunge zorgt voor een verfrissend geluid zonder dat het nostalgisch wordt.

Ze liepen als enkele dagen rond op Nederlandse bodem, maar hadden nog steeds last van jetlag. Op zaterdagnamiddag, na hun optreden, zaten we even met hen samen. In het begin onwennig, maar al vlug vonden ze het best plezant. En wij ook...

Wie is 'My Own Holiday'?
Joey - Ik ben Joey en ik speel gitaar en ik zing in My Own Holiday.
Nick - En ik ben Nick en ik drum (lacht).

Waar komen jullie vandaan?
Joey – Ik kom uit een klein stadje in Californië, maar Nick is van Florida.
Nick – Daar hebben we elkaar ontmoet, we speelden samen in een punkband. Joey was net verhuisd naar Florida. Maar de groep werd niks, dus zijn we met twee verdergegaan.

Waarom, kwamen jullie niet overeen met anderen?
Nick – We hebben nog een tijdje een bassist gehad, maar op de één of andere manier werkte dat niet. Dus doen we het met twee, omdat we dachten dat dit misschien wel kon werken, als we het juist deden.

Jullie hebben beroemde voorgangers, zoals The White Stripes of The Black Keys. Hoe verschillend zijn jullie van die groepen?
Joey – Misschien zijn zij beter (lacht)? Ik denk dat we een totaal andere achtergrond hebben. Onze vorige projecten begonnen altijd als punk, maar voor mij zit er blues in veel muziek, we proberen dus vanalles in onze muziek te stoppen.

Hoe zou je jullie muziek omschrijven?
Nick – Meer rock 'n roll dan blues. Er zitten wel accenten in die typisch blues zijn. In een notedop: we zijn meer een rockband dan iets anders, maar dan op een chaotische manier (lacht). Wij tegen de rest. Er zit ook grunge in, en wat roots, en soms ook country. Maar dat is meer in de akoestische nummers, die een echte countryvibe hebben. We vinden het leuk om te experimenteren.
Joey – Eigenlijk weten we niet wat we leuk vinden, een beetje vanalles waarschijnlijk. Muziek die goed is, trekt onze aandacht, het hoeft niet één bepaald genre te zijn. Alleen maar naar blues luisteren, dat zou pas raar zijn. Ik ben altijd een radiofan geweest, vroeger vond ik Bon Jovi goed, en ook heel wat rap of R'nB. Ik had een cassetterecorder waar 2 cassettes in pasten, en ik nam muziek op, om mijn eigen, rare mixen te maken. Zo is het begonnen (lacht).  

Wie zijn jullie grootste invloeden?
Nick – Een beetje vanalles. Ik ben opgegroeid met punk. Er was ook niemand in de buurt die mijn aandacht op één specifiek genre richtte. Mijn ouders luisterden naar veel verschillende genres, oa CCR. Goede muziek dus.
Joey -  De 'invloeden' vraag is moeilijk, want er zijn zoveel mensen en dingen die je onderweg tegenkomt. Je verzamelt al die dingen en dan probeer je er een eigen versie van te maken.

Wie bedacht de naam van de groep?
Nick  - Ik denk dat het idee van Joey kwam. 
Joey – Nog zo'n moeilijke vraag. Ik vertel elke keer een ander verhaal (lacht). Als je muziek speelt, is het altijd wat bitterzoet. Het is heel leuk, maar het blijft werk. Aan de andere kant is het beter dan veel andere jobs, we doen wat we graag doen. Een beetje zoals vakantie. Ik weet niet of dat duidelijk is (lacht)?

Ik denk het wel... Ik vind het logo op de website (de man op de fiets) ook wel leuk.
Nick – Dat is nog zo'n raar idee van mij (lacht). Ik dacht dat het zou visualiseren wat onze muziek betekent voor ons.
Joey – Het is eigenlijk een foto van jou (lacht).
Nick – Juist ja, ik zit op die fiets, in 1914, toen ik nog een jonge snaak was (lacht). Maar we vonden het gewoon een mooi beeld, er zit niks speciaals achter.

Hoe schrijven jullie songs?
Joey – Het begint altijd akoestisch. Als ik vind dat ik iets interessants heb, dan trek ik ermee naar Nick, en proberen we er iets rond te bouwen. Nick drukt zijn stempel erop, we proberen het beter en groter te maken.

Hoe zit het met de teksten?
Joey – Die schrijf ik meestal. Het is meestal een overdrijving van dingen die ik zie of voel, en die je niet echt rechtstreeks aan je moeder kan zeggen (lacht).
Nick – Joey komt met een idee aandraven, en dat maakt het gemakkelijk voor mij om iets errond te bouwen. Ik moet niet echt veel creeëren, het is er al.

Dit is jullie eerste keer in Europa, wat vinden jullie ervan?
Nick – Het is zoveel groter dan we verwacht hadden. De mensen zijn echt vriendelijk, er zit een interessante vibe hier. Iedereen is vrolijk en gezellig.

Jullie gaan terug naar huis op maandag, en wanneer komen jullie terug?
Nick – Heel vlug hopen we, wat denk je van donderdag (lacht)?

Wat is het grootste publiek waar je ooit voor gestaan hebt?
Joey – Dat was het Waterfront Bluesfestival. Ik weet niet hoeveel mensen er precies waren, maar ik denk toch zo'n 30.000. Wel, ze waren er niet allemaal voor ons, maar ja (lacht).

Waar spelen jullie normaalgezien?
Nick – Heel veel bij ons in de buurt, in het zuiden van Californië, in de buurt van LA, Riverside, en nog van die godvergeten plaatsen (lacht). Je moet de goede plaatsen met de slechte nemen, en als de mensen zitten te eten, is dat niet altijd leuk, maar ja, zo gaat het nu eenmaal.

Kathy Van Peteghem

meer foto's